Pod koniec stycznia 1959 roku grupa turystĂłw, głĂłwnie studentĂłw i absolwentĂłw Politechniki Uralskiej, postanowiła uczcić kolejny zjazd KPZR zdobyciem gĂłry Otorten w Uralu PĂłłnocnym. Wyprawa zakończyła się tragicznie i w wyjątkowo zdumiewających okolicznościach. Obozujący na zboczu turyści rozcięli swĂłj namiot, wybiegli w uralską noc, rozpalili ognisko. Nikt nie przeżył nocy niektĂłrzy zmarli z powodu hipotermii, u innych znaleziono liczne urazy, ślady krwotoku z nosa, sporych rozmiarĂłw sińce na twarzy, złamania. Do dziś nikt nie wyjaśnił tej sprawy, a samo śledztwo z 1959 roku było rĂłwnie zagadkowe, jak tragedia. Prokurator zamknął je nagle, a w sprawozdaniu napisał, że przyczyną śmierci turystĂłw była "potężna siła".

Tajemnicza śmierć dziewięciorga turystĂłw i niespodziewanie zakończone dochodzenie to idealny punkt wyjścia do snucia teorii spiskowych. Ale Alice Lugen poszła w zupełnie inną stronę. Historia wyprawy służy jej do opowiedzenia o biurokratycznym chaosie, zimnowojennej histerii i zakulisowych politycznych rozgrywkach. Zamiast horroru z paranormalnym tłem dostajemy biurokratyczny thriller, ktĂłry nie przypadkiem przywołuje na myśl głośny serial o tragedii w Czarnobylu.